روزی خانمی سخنی را بر زبان آورد که مورد رنجش خاطر بهترین دوستش شد، او بلافاصله از گفته خود پشیمان شده و بدنبال راه چاره ای گشت که بتواند دل دوستش را بدست آورده و کدورت حاصله را برطرف کند.
او در تلاش خود برای جبران آن، نزد پیرزن خردمند شهر شتافت و پس از شرح ماجرا، از وی مشورت خواست. پیرزن با دقت و حوصله فراوان به گفته های آن خانم گوش داد و پس از مدتی اندیشه، چنین گفت:
" تو برای جبران سخنانت لازمست که دو کار انجام دهی و اولین آن فوق العاده سختتر از دومیست. "
خانم جوان با شوق فراوان از او خواست که راه حلها را برایش شرح دهد.
پیرزن خردمند ادامه داد:
" امشب بهترین بالش پری را که داری، برداشته و سوراخ کوچکی در آن ایجاد میکنی، سپس از خانه بیرون آمده و شروع به قدم زدن در کوچه و محلات اطراف خانه ات میکنی و در آستانه درب منازل هر یک از همسایگان و دوستان و بستگانت که رسیدی، یک عدد پر از داخل بالش درآورده و به آرامی آنجا قرار میدهی. بایستی دقت کنی که این کار را تا قبل از طلوع آفتاب فردا صبح تمام کرده و نزد من برگردی تا دومین مرحله را توضیح دهم"
خانم
جوان بسرعت به سمت خانه اش شتافت و پس از اتمام کارهای روزمره خانه، شب
هنگام شروع به انجام کار طاقت فرسائی کرد که آن پیرزن پیشنهاد نموده بود.
او با رنج و زحمت فراوان و در دل تاریکی شهر و در هوای سرد و سوزناکی که
انگشتانش از فرط آن، یخ زده بودند، توانست کارش را به انجام رسانده و درست
هنگام طلوع آفتاب به نزد آن پیرزن خردمند بازگشت
خانم جوان با اینکه بشدت احساس خستگی میکرد، اما آسوده خاطر شده بود که تلاشش به نتیجه رسیده و با خشنودی گفت:
"بالش کاملا خالی شده است"
پیرزن پاسخ داد:
"حال برای انجام مرحله دوم ، بازگرد و بالش خود را مجددا از آن پرها، پر کن، تا همه چیز به حالت اولش برگردد ! "
خانم جوان با سرآسیمگی گفت:
" اما میدونی این امر کاملا غیر ممکنه ! اینک باد بیشتر آن پرها را از محلی که قرارشان داده ام، پراکنده است، قطعا هرچقدر هم تلاش کنم، دوباره همه چیز مثل اول نخواهد شد ! "
پیرزن با کلامی تامل برانگیز گفت:
" کاملا درسته ! هرگز فراموش نکن کلماتی که بکار میبری همچون پرهائیست که در مسیر باد قرار میگیرند. آگاه باش که فارغ از میزان صممیت و صداقت گفتارت، دیگر آن سخنان به دهان بازنخواهند گشت، بنابراین در حضور کسانی که به آنها عشق میورزی، کلماتت را خوب انتخاب کن"
و چه خوب می شد اگه همیشه عقل آدم جلوی زبونش بود نه زبونش جلوی عقلش